سرطان پستان: پاسخ به سوالات متداول

چگونه به کودکان خود اطلاع دهید؟ چگونه آرامش خود را حفظ کنید؟ سوالاتی وجود دارند که پزشک نمی تواند به آنها پاسخ دهد. در این مقاله، نظر افرادی که این موارد را درک می کنند – دیگر افراد مبتلا به پستان سینه – بیان شده است.

آیا بیماری من بهبود خواهد یافت؟

همه این سوال را از خود می پرسند ، حتی در ذهن خود. البته حقیقت دشوار این است که هیچ کس نمی تواند در این مورد نظر قطعی دهد- نه جراح و نه آنکولوژیست. اما شانس بهبود این عارضه، بسیار بیشتر از چیزی است تصور می شود. بیشتر زنان مبتلا به سرطان پستان در ایالات متحده بیش از پنج سال زنده می مانند ، این معیاری است که بیشتر پزشکان آن را بیان می کنند.

پیشنهاد ما

تحقیقات بسیاری انجام دهید! به اینترنت یا کتابخانه محلی مراجعه کنید. یادداشت بردارید! اگر اطلاعات بیشتری در این زمینه داشته باشید، احساس کنترل بیشتری نسبت به این بیماری خواهید داشت. همچنین این کار، کمک می کند تا سوالات مناسبی را از پزشک خود بپرسید و همچنین پاسخ های مورد نیاز خود را از پزشکان دریافت کنید. ممکن است برخی از پزشکان گزارش پاتولوژی در مورد نوع سرطان و اطلاعاتی در مورد میزان گسترش آن را به بیمار ارائه ندهند. از پزشک بخواهید که آنها را به شما نشان دهد. همچنین برخی از پزشکان ممکن است گزینه های درمانی را بیان نکنند. برخی دیگر نیز ممکن است این گزینه هارا بیان کرده و تصمیم گیری را به عهده بیمار بگذارند. در هر صورت ، اگر تحقیقات لازم را انجام داده باشید ، اعتماد به نفس بیشتری خواهید داشت.

همچنین ، با دیگر افرادی که به این عارضه مبتلا بوده اند نیز صحبت کنید. از اینترنت استفاده کنید و از تابلوهایی که پیام افراد مبتلا به سرطان پستان روی آنها نوشته شده است دیدن کنید. کافی است این سوال را بپرسید: آیا کسی وجود دارد که 10 یا حتی 20 سال پیش دچار سرطان پستان شده باشد؟ سپس از تمام زنانی که به این سوال پاسخ می دهند شگفت زده خواهید شد. آنها می توانند امید و شجاعت لازم را به شما بدهند.

مراقبت های پس از درمان چگونه است؟

پاسخ این سوال بستگی به درمانی که انجام می شود، دارد.

اگر ماستکتومی انجام شده است، بیمه درمانی آن را پوشش می دهد، همچنین بیمه، ملزم به پوشش کامل جراحی ترمیمی مربوط به این عارضه نیز می باشد. حتی می توانید از جراح پلاستیک بخواهید تا در همان لحظه که جراح، عمل برداشتن پستان را انجام می دهد، عمل جراحی پلاستیک را نیز انجام دهد. اما خود بیمار باید این موارد را درخواست کند و پزشک و بیمه این موارد را پیشنهاد نمی کنند. جراحان پلاستیک می توانند با استفاده از ایمپلنت یا از بافت خود بدن (مانند چربی و ماهیچه) پستان های واقعی را بازسازی کنند. آنها حتی می توانند نوک پستان را نیز بازسازی کنند.در صورت انجام لومپکتومی، ممکن است یک تو رفتگی کوچک در سینه خود داشته باشید – یا یک لکه بزرگ – همه این موارد بستگی به مقدار بافتی دارد که برداشته شده است.بسیاری از زنان هیچ گونه جراحی ترمیمی انجام نمی دهند. بله ، شما یک سینه صاف خواهید داشت ، برای برخی از خانم ها این مسئله اهمیتی ندارد.در اینجا انتخاب درست وجود ندارد، چیزی که اهمیت دارد این است که کاری را انجام دهید که احساس بهتری به آن دارید. می توانید پستان خود را ترمیم کنید و یا می توانید هر زمان که مایل بودید یک پد در سوتین خود قرار دهید. ریزش مو می تواند به اندازه برداشتن پستان، بیمار را اذیت کند! فقط یک چیز در مورد دیدن توده های موی روی شانه وجود دارد که نشان می دهد واقعا دچار بیماری هستید. همچنین انتظار از دست دادن مژه ها و ابروها ، موهای بینی و موهای ناحیه تناسلی خود را نیز داشته باشید. اکثر افراد پیش از شروع شیمی درمانی، موهای خود را بسیار کوتاه می کنند ، بنابراین ریزش مو چندان به چشم نمی آید. برخی از زنان در WebMD می گویند که آنها سرشان را تراشیدند ، و احساس فوق العاده ای داشتند. بیمار در ماه‌های اولیه تشخیص، به اندازه کافی ناراحتی و اندوه خواهد داشت، با انجام این کار نیازی به ابراز ناراحتی برای از دست دادن مو هایش نخواهد داشت. یکبار دیگر می گوییم، هیچ انتخاب درستی وجود ندارد – مگر اینکه با خود صادق باشید. اگر به موهای خود اهمیت می دهید، می توانید کلاه گیس تهیه کنید و یا از انواع سرپوش های زیبا استفاده کنید. و حتی اگر از دوران دبیرستان زیاد آرایش نکرده اید ، می توانید حالا آن را انجام دهید!

نکته آخر:

اگر در طول درمان دچار 10 یا 20 پوند اضافه وزن شدید ، تعجب نکنید. بیشتر پزشکان در مورد کاهش وزن به دلیل حالت تهوع به بیمار هشدار می دهند. اما برخی از داروها باعث افزایش وزن می شوند و همینطور بسیاری از غذاهایی که معده را پر می کنند – مانند پوره سیب زمینی ، کراکر و …همچنین هرگز در طول درمان بدون اطلاع پزشک رژیمی را آغاز نکنید.به خاطر داشته باشید در طول دوره درمان بدن خود را تقویت کنید. هرچیزی که میخواهید بخورید را، منطقی مصرف کنید. هرچیزی را که فکر می کنید در زیباییتان موثر است بخرید. مهم این است که نیاز های خود را بشناسید و هرچه را که فکر می کنید برای شما مناسب است تهیه کنید.

به بچه هایم چه بگویم؟

بیشتر زنان در انجمن سرطان پستان WebMD می گویند: ما فقط فرزندان خود را نشانده و به آنها گفتیم که ما سرطان پستان داریم. ما آنها را مطلع کردیم که ممکن است تحت عمل جراحی و شیمی درمانی قرار بگیریم و مدتی بیمار خواهیم بود ، اما تقریباً مطمئن هستیم که بهبود خواهیم یافت. البته بستگی به سن فرزند شما دارد که چه مطالبی را به او بگویید. اما ، به خاطر داشته باشید ، اگر فرزندان خود را از این قسمت از زندگی خود حذف کنید ، آنها احساس آسیب خواهند کرد. آنها می خواهند کمک کنند؛ و احتمالاً اگر در جریان قرار گیرند احساس امنیت بیشتری خواهند داشت. یک زن ، که مادری تنها بود ، به فرزندانش اجازه داد تا او را در شیمی درمانی همراهی کرده و چون احساس سرما می کرد از آنها خواست دستان او ا بگیرند. (دستانش واقعاً سرد نبودند ، اما این درخواست باعث ایجاد احساس خوبی در بچه ها شد!) بیشتر مادران انتظار دارند که بچه ها در خانه کمک کنند و یا کارهای دیگری را انجام دهند. فرزندان شما، با بلوغ خود در این شرایط، شما را شگفت زده خواهند کرد. اما آنها همچنین نیاز به حفظ زندگی عادی خود نیز دارند. خوب است که به آنها بگویید این کارها موقتی هستند و از دوستان خود در انجام کارهای روزانه بچه ها کمک بگیرید.

اقدامات لازم برای کاهش اضطراب چیست؟

صحبت! چت آنلاین! و اگر مصرف داروی ضد اضطراب موثر است ، مصرف کنید! می توانید از یک گروه حمایتی رسمی ، یا مشاوره ، یا از طریق کلیسای خود ، کمک بگیرید.انتظار، یکی از سخت ترین مواردی است که در این مسیر باید تجربه کنید. با دوستان ، به ویژه دیگر زنان مبتلا به سرطان پستان ، صحبت کنید. دوستانتان واقعا شما را دوست دارند ، اما نمی توانند این شرایط را درک کنند. صحبت کردن با افرادی که سابقه ابتلا به این بیماری را داشته اند، می تواند در کاهش نگرانی و اضطراب به شما کمک کند. هنگامی که منتظر اطلاع از نتایج مهم آزمایش هستید. به خاطر داشته باشید ، اتاق های گفتگو و تابلوهای پیام در سراسر اینترنت هرگز بسته نمی شوند. وب سایت ها، 24 ساعت شبانه روز و 7 روز هفته و همچنین تلفن نیز کار می کنند.گاهی اوقات ، صحبت کردن کافی نیست اگر احساس اضطراب یا افسردگی دارید، از این موضوع تعجب نکنید. چرا که شما دلیل خوبی برای بروز این احساسات دارید و نباید در برابر مصرف دارو تردید کنید. البته ابتدا در این مورد با پزشک خود مشورت کنید. برخی از زنان فقط در روزهایی که برای انجام آزمایش یا اسکن CAT مراجعه می کنند ، قرص ضد اضطراب مصرف می کنند. برخی دیگر نیز هر روز داروی ضد افسردگی مصرف می کنند. برخی افراد نیز “داروی” مورد نیاز خود را فقط برای مشاوره آنلاین مصرف می کنند. هر کاری که فکر می‌کنید موثر است ، انجام دهید. اما اجازه ندهید اضطراب یا افسردگی شما را متوقف کند.

چگونه شغلم را مدیریت کنم؟ (با شغلم کنار بیایم)

قانون آمریکایی های دارای ناتوانی، در صورت دریافت بودجه فدرال از افراد مبتلا به سرطان، در برابر تبعیض یا اخراج کارگران دارای این شرایط از آنها حمایت می کند. بیشتر کارفرمایان خصوصی از این قوانین پیروی می کنند. همچنین ، می توانید شرایط خود را برای استفاده از گزینه های پرداخت حقوق از کار افتادگی ، استفاده از مرخصی استعلاجی ، مزایای تامین اجتماعی و قانون مرخصی پزشکی خانواده بررسی کنید. (به قسمت کسب درآمد برای زندگی مراجعه کنید.) بنابراین سوال اصلی که باید به آن پاسخ دهید این است که می خواهید در مورد شغل خود، چه کاری انجام دهید؟برای مثال، یکی از بیماران، علاقه ای به شغل خود نداشت ، و شوهرش نیز شغل مناسبی داشت. پس از تشخیص بیماری ، به راحتی کار خود را ترک کرد. اما در برخی موارد دیگر، زنانی بودند که به شغل خود علاقه داشتند و در طول درمان نیز به کار خود ادامه دادند. برخی دیگر با وجود مشکلات مالی، یک سال مرخصی گرفتند و سپس به کار خود بازگشتند. برای بار دیگر می گویم، برای خود وقت بگذارید تا خود را بشناسید، سپس کاری را که فکر می کنید مناسب تر است انجام دهید.هنگامی که می خواهید این موضوع را به رئیس خود بگویید، با خودتان سخاوتمند باشید. زمان استراحت مورد نیاز خود را بالاترین حد ممکن در نظر بگیرید. به طور موقت، درخواست یک برنامه پاره وقت کنید. اگر احساس خوبی دارید، می توانید خیلی زود به کار خود بازگردید.همیشه در ابتدا، دلخوری از برخی همکاران به وجود می آید. اگر رئیس شما یا یک همکار، به طور دوستانه این موضوع را به دیگران بگوید ، بنابراین دیگر مجبور نیستید داستان خود را 100 بار بازگو کنید ، این کار به شما کمک می کند! با این وجود، برخی افراد می خواهند از احساسی که دارید مطلع شوند، باید با این موضوع کنار بیایید. بیشتر زنان در WebMD می گویند که پس از بهبودی، به سر کار باز گشته اند و متوجه شده اند برای اینکه بتوانند احساس راحتی کنند، باید جو را تغییر دهند. برخی با شوخی شروع کرده اند. برای مثال در یکی از موارد، یک زن مسن از زنان جوان تر پرسید: “می خواهید آن را ببینید؟”. فراموش نکنید که همه زنان از سرطان پستان می ترسند و در این مورد کنجکاو هستند. برخی دیگر نیز به سادگی گفته اند: “من برگشتم و بیشتر روزها حالم خوب است ، اما لطفاً ، هر روز در این مورد از من سوال نپرسید. من می خواهم در مورد چیزی غیر از سرطان پستان صحبت کنم.”ممکن است تصمیم بگیرید از یکی از همکاران نزدیک، به عنوان صدای خود استفاده کنید. فردی را پیدا کنید که در مکالمه با او راحت هستید ، جزئیاتی که می خواهید را به او بگویید.

چه انتظاری باید از دوستانم داشته باشم؟

ممکن است برخی از دوستان احساس ناراحتی کنند. برخی دیگر می خواهند هر روز با شما تماس بگیرند. شما باید لحن خود را انتخاب کنید: “من امروز می خواهم در مورد هر چیزی به جز سرطان پستان صحبت کنم!” یا “من به کسی نیاز دارم که با او گریه کنم.”بسیاری از زنان احساس می کنند که نیاز به صحبت در مورد این عارضه، با افرادی که به آن مبتلا هستند، دارند. بنابراین آنها دوستان خود را به دو گروه تقسیم می کنند – افرادی که مبتلا به این بیماری بوده اند و بهبود یافته اند و دوستان قبلی. بهترین دوستانتان، هنوز شمارا دوست دارند، اما احتمالاً نمی توانند شرایط شما را به خوبی درک کنند. بنابراین اجازه دهید آنها از راه های دیگری کمک کنند.ممکن است همکاران شما بخواهند در روزهای بیماری، شمارا حمایت کنند و یا ممکن است برخی از دوستانتان بخواهند شام تهیه کنند یا فرزندان شما را به تمرین فوتبال ببرند. کمک آنها را بپذیرید! ممکن است ابتدا احساس ناراحتی کنید. احتمالاً نمی خواهید برای دیگران بار اضافه ای باشید. اما باید بدانید افرادی که به شما اهمیت می دهند می خواهند کمکی کنند. بگذارید کاری که می توانند را انجام دهند.

چگونه می توانم با نظرات ضد احساسی برخورد کنم؟

بهتر است خودتان را کنترل کنید؛ مهم نیست که دوستان ، خانواده و همکاران شما چقدر عالی هستند ، برخی از آنها حتماً چیزهایی می گویند که شما را اذیت می کند!تصور کنید روزانه ده ها نفر می گویند: “شما خوب به نظر می رسید!” وقتی شما را می بینند (خنده دار است که اگر مریض نبودید هیچ کس این حرف ها را نمی زد)تصور کنید بارها و بارها از شما می پرسند “چه احساسی دارید؟”و البته ، یکی از اقوام یا دوستانتان ممکن است با جدیت بگوید: “چقدر وقت دارید؟”تعجب نکنید؛ چرا که بسیاری از زنان مبتلا به سرطان پستان این حرف ها را شنیده اند.با آنها به هر نحوی که به نظر شما مناسب است برخورد کنید. با یک حرف کنایه دار یا به سادگی بگویید: “نمی دانید که این حرف، چقدر ضد احساسی به نظر می رسد.” نگران مودب بودن نباشید. به یاد داشته باشید ، افراد بی احساس نیز احتمالاً به شما اهمیت می دهند. بنابراین از این لحظه برای آموزش این مورد به او استفاده کنید. همه ما از این بابت از شما متشکریم.